жыццё

жыццё

У старым, старым склепе невядома адкуль узялося зярнятка. Прачнулася яно на халоднай зямле, у цемры, и аж скалынулася ў жаху. Крыху агледзелася, паспрабавала прымасціцца да сцяны. “Невядома, дзе гэта я?”- думала яно.

Крыху вышэй, у невялічкае акенца, заскочыў маленькі прамень святла. Зярнятка, што ёсць сілы папаўзло да яго. Прамень пяшчотна агарнуў сірату і стаў казытаць. Зярнятка павесялела і ажно падрасло. Але неўзабаве прамень знік і зноўку малечу агарнула цемра.

І так цягнуўся за ноччу дзень, затым зноў ноч. Зярнятка сябравала с сонечным промнем, любавалася ўначы на зоркі, месячык і той заглядваў калі-нікалі ў вакенца. Але дачулася аднекуль пра зярнятка шэрае мышаня.

Чым больш наступала цемра, тым грамчэй у вуглу нешта шамацела. Зярнятка спачатку не звяртала ўвагі.

Але шамаценне стала мацнейшым, нават здалося, што ў вуглу нехта заварушыўся.  Зярнятка ўзрадавалася, яму так надакучыла адзінота. Да яго стаў набліжацца шэры звярок. Вочы яго гарэлі, як зоры і чамусьці ад іх патыхнула пагрозай. Мышаня ціха, на адных кагатках, узадраўшы хвост падкрадавалася к зярнятку. У месячным святле мільганулі белыя вострыя зубкі. Зерне адскочыла да парогу. Але звер толькі ўсміхнуўся і пайшоў смялей.

Вось і ўсё. Сэнс яго маленькага жыцця – быць ежай шэрага пацука, як сумна…

Раптам пачуліся галасы, пачалі адчыняцца вялікія дзеры склепа. На зярнятка хлынула срэбнае святло раніцы. Страшны звер знік.  Вялікая далонь падхапіла яго і падняла над усім светам. Што за прыгажосць! Які блакіт!

Зярнятка апынулася на мяккай, цёплай перыне. Яно незаўважыла, як задрамала. Вельмі хутка забыліся і цемра, і шэры звер, і адзінота.

Зярнятка выцягнулася і расчапілася, з яго невялічкага сэрца вырасла прыгожая расліна…  Якая затым дала новае жыццё.